“We waren ontdekkingsreizigers naar een land waar we het bestaan van af wisten, maar waarvan de navigatie nog ontbrak.”
Zij en ik
Ik zat in de wachtkamer bij de arts en naast mij zat een meisje van mijn eigen leeftijd. Zij had in ontspannende toestand last van spasmes, spierpijn en kon niet op haar benen staan zonder flauw te vallen. Ik had elke dag knallende hoofdpijn en viel in slaap als ik stil zat. Ik kon gewoonweg niet mijn ogen open houden en mijn hoofd voelde altijd zwaar. Concentreren was onmogelijk. Kracht om een waterfles of de dop van de pindakaas open te maken had ik niet. De TL verlichting in de wachtkamer was te fel voor onze ogen, de parfum van de dame die verderop zat te aanwezig. Ik moest ervan niezen. Voor ons allebei was rechtop zitten lastig. Zij door de pijn, ik door de uitputtende vermoeidheid.
Zij en ik, in die wachtkamer werden wij vrienden. Hoewel onze klachten verschillend; wij kregen precies dezelfde diagnose. Een stempel in het dossier. Nooit meer beter worden. Nooit meer dansen of een strandwandeling, hetgeen wat wij beiden graag deden. ‘Chronisch ziek.’
Wij beiden, zij en ik, gingen er niet mee akkoord. Op dat moment werd iets aangeraakt. Onze drang naar herstel werd geboren. Onze nieuwe, hongerige wil maakte mensen bang, nieuwsgierig en trots op hetzelfde moment. Terwijl wij ons richtten op de mogelijkheden van herstel, verstreek de tijd. Vrienden kochten hun eerste huis, trouwden en kregen kinderen. Sommige mensen om ons heen vereenzelvigden de ziekte als onze nieuwe identiteit. Het was lastig een weg te vinden om vriendschap te behouden en jezelf niet te verloochenen door de ziekte. Je hebt een ziekte, je bent het niet! Als detectives speurden we stad en land af naar behandelmogelijkheden. We leerden ‘procenten pakken’. Eerst in Nederland, later ook in het buitenland. Als je van iets ziek kan worden, kun je er ook weer van herstellen, was onze filosofie.
We hielpen elkaar uit de spiraal van belemmerende gedachtes en verbreedden zo onze horizon. Clichés vormden vaak de conclusie met hun kern van waarheid. ‘Alles wat je aandacht geeft groeit!’ Ook gezondheid. Ook liefde. Ook acceptatie. Ook haar kast met schoenen, die ze bleef bestellen omdat ze wist dat ze deze op een dag weer zou dragen.
We leerden elkaar om te blijven kijken naar de lichtpuntjes, op momenten dat het donker en eenzaam was. We leerden elkaar om te blijven dromen van wat we het liefst wilden. Vanuit ons bed dansten we aan zee. Mee met de golven van de oceaan. Als gedachten lieten wij ze komen en gaan, deze golven. We roeiden met de riemen die we hadden. We waren ontdekkingsreizigers naar een land waar we het bestaan van af wisten, maar waarvan de navigatie nog ontbrak. We ontmoetten elkaar in de stilte, wanneer alles wat we konden zijn, stilte was. De vele kilometers en de ziekte vormden geen belemmerende afstand voor onze groeiende vriendschap. Wij waren strijders, zij en ik. Wij bleven vooruitkijken. Naar de golven van de oceaan. Naar het hardlopen op blote voeten. Zij en ik, wij waren strijders. Zij en ik. Strijders. Zij en ik.
*****
Update 27/05/23 – Wil je mij helpen op weg naar herstel? Klik op de donatiebutton rechts in het menu, deel de Go Fund Me pagina of scan onderstaande QR code met je telefoon (geldig tot 31 augustus). Hartelijk dank voor je steun!
