‘Cause I’ve got one hand in my pocket, and the other one is making a…

ALANIS MORISETTE

Het is vijfentwintig jaar geleden dat Alanis Morisette haar hitalbum Jagged Little Pill uitbracht. Om dat te vieren gaf zij een speciaal akoestisch optreden in Carré, voor mij het mooiste theater ter wereld. Het is vreemd om door dit concert hetgeen te ervaren, waar je je (groot)ouders eerder in je leven over hoorde praten: Jeugdsentiment.

Jagged Little Pill

Op mijn 18e besloot ik gitaar te gaan spelen en mede door het werk van Alanis leerde ik steeds meer nieuwe gitaargrepen. Geen idee hoe deze akkoorden heetten (ik weet het nog steeds niet), maar ik kon ze vinden op de gitaarhals en daar ging het om. Door You Oughta Know leerde ik de engelse taal te spreken (probeer dit nummer maar eens foutloos mee te zingen) en See It Right Through You was een goede oefening voor slag gitaar. Alanis Morisette haar hitalbum Jagged Little Pill is daarom niet alleen verantwoordelijk voor mijn jeugdsentiment, maar in grote mate ook voor mijn gitaar technische vaardigheden.

Alles komt goed

Gewapend met de gitaar in de hand zong ik veel samen met een muzikale vriendin. Hand In My Pocket ging over de tegenstrijdigheden in het leven. En wat er ook zou gebeuren: “Everything is gonna be fine fine fine!” Vervolgens gooiden we ons compleet in het diepe met een eigen versie van Uninvited, door Alanis geschreven als soundtrack voor de film City of Angels (1998). Nooit op een album uitgebracht, toch een bereik van hier tot Tokio. Best bijzonder in het tijdperk vóór YouTube en Spotify.

Uninvited

Met mijn muzikale vriendin op de piano en ik op de gitaar voegden we Uninvited toe aan het repertoire van onze band Djemaway;  zijn naam dankend aan een creatieve middag op een woonboot met 15 snaar- en djembe spelende bandleden. We beleefden een hoop plezier aan de ellende wat Alanis had moeten doorstaan om tot zulke toffe muziek te komen.

Songwriter skills

“De meeste van mijn liedjes heb ik in 20 minuten geschreven,” deelde Alanis met ons tijdens het jubileumconcert in Carré. Wat? 20 Minuten? Mijn muzikale vriendin en ik keken elkaar verbaasd aan. Alanis vervolgde haar zin lachend: ”Maar de inhoud bestaat uit jaren van levenservaring!”

Dit is hetgeen wat mij aansprak aan de muziek van Alanis; de songs zijn dieper dan de oppervlakte doet vermoeden. In het bijzonder Uninvited. Drie simpele tonen en een fantastisch arrangement zuigen je mee in een verhaal dat je zelfs ervaart als je de tekst niet begrijpt. Voor artiesten die dit kunnen, heb ik grote waardering.