Ik kijk naar het kleinste tafeltje van mijn grootouders, waarop zij in hun woonkamer in Aalsmeer een plant hadden staan. Inmiddels sta ik 19 jaar op de wachtlijst voor sociale huur, maar voor een geschikte woning in de plaats waar ik mij thuis voel is dat niet genoeg. Mede daardoor verhuis ik van tijdelijke plek naar tijdelijke plek, zonder te weten waar ik over een half jaar ben. Van mijn oorspronkelijke inboedel is dit tafeltje het laatste meubelstuk dat over is. In mijn caravan op de camping waar ik het komende seizoen zal verblijven heb ik er geen plaats voor. Ik gunde deze herinnering aan mijn grootouders altijd een plek in mijn toekomstige huis. Met grote moeite neem ik er afscheid van.
Hetzelfde geldt voor de schilderijen die ik veertien jaar geleden kocht voor aan mijn toenmalige muur. Ik was werkzaam als muziektherapeut, kreeg een vast contract en woonde in een particuliere huurwoning. Een paar jaar later raakte ik door de ziekte mijn zelfstandigheid kwijt en trok daardoor in bij mijn moeder. Zij is nu al twaalf jaar lang mijn voornaamste mantelzorger. De herinneringen aan de tijd daarvoor komen van haar zolder tevoorschijn en gaan door mijn handen.
De dozen met boeken, spelletjes en kinderspullen die ooit van mijn kinderen hadden kunnen zijn, krijgen ook een andere bestemming. “En wat doen we met de wieg?” zegt mijn moeder. “Weg ermee, wat mij betreft.” Antwoord ik. Het klinkt resoluut, maar een paar jaar geleden wilde ik ‘m nog bewaren. Ik was nog niet klaar om mijn mogelijke toekomstbeeld van een gezin los te laten. En eigenlijk ben ik er nog steeds niet klaar voor.
Ik tik bijna de leeftijd aan waarvan ik vond dat je dan ‘je shit op orde’ moet hebben. Een soort van streefdatum voor de grote projecten: een eigen woning, misschien een gezin, en een baan waarbij je je goed voelt. Terwijl ik deal met de gevolgen van een ziekte waarvoor nog geen eenduidige behandeling tot genezing is, omring ik mij met mensen die in mijn ogen hun ‘shit op orde’ hebben. Mijn vrienden zijn gelukkig met hun keuzes, en ik met hen. Maar het lijkt alsof hoe dichterbij mijn eigen vastgestelde ‘streefdatum’ komt, hoe confronterender de ziekte wordt: geen huis, geen carrière, en geen gezin. Je zou daarom kunnen denken dat het ’t beste is om geen streefdatums te stellen en het leven op zijn beloop te laten, maar hebben wij zo niet allemaal onze doelen en wensen? Zonder stappen te ondernemen in die richting, kom je er niet.
Het leven houdt pas op als je stopt met dromen
Dit schreef ik ooit eens in mijn dagboek in de periode waarin ik bed- en huis gebonden was.
In deze tijd die zo’n vier jaar zou duren, trainde ik mijn gedachten om mij te richten op de dingen die ik wél heb. Wanneer je maanden of jarenlang niet tot veel meer in staat bent dan het tellen van de vogels die je vanachter het glas ziet, is deze breintraining een vereiste in je spreekwoordelijke gereedschapskist. Laatst leerde ik dat dit een onderdeel van ‘mindfulness’ is. Vanaf de bank of mijn bed richtte ik mijn aandacht op de warmte van de zonnestraal op mijn gezicht, of die van mijn lieve vrienden en familie. En al was het dan niet mijn eigen; ik had wel een fijn dak boven mijn hoofd. Ik gaf aandacht aan de gezonde voeding die mijn lijf sterker maakte, en mijn ademhaling die ervoor zorgde dat ik leefde. Ik kon intens genieten van de momenten dat ik er even ‘uit’ was. Muziek maken lukte toen niet, maar was -en is- mijn grootste bezit. Daar ben ik dankbaar voor.
Maar dit is er ook: het moeten loslaten van de doelen en dromen die eens zo vanzelfsprekend leken. Dit verdriet. En het verdient een plek want zonder dit, zou al het andere er misschien ook niet zijn.
Update juni 2023: Een ruim jaar na het plaatsen van dit verhaal, is er droom nieuws te melden. Mijn lieve vriendinnen hebben een crowdfunding opgezet zodat ik een therapie kan volgen die mogelijk volledig (!) herstel biedt van de chronische ziekte waar ik al zo lang mee deal. Wil je mij steunen? Deel de Go Fund Me pagina en/of maak een donatie over via onderstaande QR code (geldig tot 31 aug ’23). Dank je wel.
